Ik kom uit bed, ik ben een early riser, en toen zag ik dit op mijn weerstation:

Gisteren waren de signalen er al maar dit maakt het toch wel een feit, 25 december 7:00 AM en 22°C. Wel leuk voor de visite.

Dit heeft niets met La Palma te maken maar moet ik even kwijt. Mijn vader was zo’n KNIL militair waar het de laatste tijd weer regelmatig over gaat in de pers.

Hij is geboren op 1 januari 1917 op Feyenoord in Rotterdam. In de crisisjaren had hij een fietsenstalling en repareerde fietsen. Omdat daar in die tijd geen droog brood mee was te verdienen tekende hij bij het Koninklijk Nederlands Indisch Leger, de KNIL. Begin 1942 werd Nederlands Indië door de Japanners bezet en werd mijn vader krijgsgevangen genomen.

Na de oorlog, begin 1948, was hij in Nederland waar hij met zijn oude buurmeisje trouwde. Dit waren mijn vader en moeder op hun trouwdag 19 mei 1948.

Ook mijn vader heeft over die tijd weinig verteld. De weinige dingen die ik wel weet zijn opmerkelijk. Tijdens de korte oorlog tegen de Japanners heeft hij zes jachtvliegtuigen (Zero’s) neergehaald waarvoor hij ook onderscheiden is. Ook heeft hij toen naar ik gelezen heb in een boekje ‘Het onvoltooid verleden’ dat zijn Indische vriend over die tijd geschreven heeft voordat de Japanners kwamen alle vrachtwagens van hun compagnie in een ravijn gereden. In die tijd in de kampen heeft hij als slaaf o.a. gewerkt aan de bridge over de rivier Kwai en naar hij achteraf hoorde mensenvlees gegeten. Die krijgsgevangenschap heeft hij maar net overleefd, bij de bevrijding woog hij nog ongeveer 42 kg.

Na de bevrijding werden de Amerikanen, Engelsen en andere nationaliteiten gerepatrieerd maar bleven alleen de Nederlanders nog lang in de kampen achter. Toen ze er uiteindelijk uit mochten kregen ze weer een uniform aan en konden voor koningin en vaderland weer een oorlog gaan voeren. Nu tegen de Indonesiërs die door de Japanners waren getraind om voor hun onafhankelijkheid te gaan strijden.

Tegen ons, mij en mijn broer, heeft hij nooit over die periode verteld. Een periode waarvoor hij overigens nooit zijn soldij heeft ontvangen. Wel was hij altijd erg overstuur als er politici die oorlog veroordeelden en het over oorlogsmisdaden hadden. Hij had dan geen goed woord over voor die broekjes die geen idee hadden waar ze het over hadden, alleen maar konden veroordelen en die voor hun eigen verantwoordelijkheid in die oorlog geen oog hadden.

Beste pa, als ik in die foto naar je ogen kijk vraag ik me af wat er al die jaren in je hoofd is omgegaan. Nog vaak zie ik dat kleine Indische mannetje, je oude strijdmakker die dat boekje heeft geschreven, tijdens je crematie onder de tonen van ‘Old solders never die’ naar je kist lopen en salueren. Beste papa, ik ben trots op je en op alles wat je voor ons hebt gedaan ik zou je nog graag eens een knuffel geven en als ik nu die politici weer hoor dan ben ik plaatsvervangend kwaad.